خیــــــــره به مــــــــردم نشسته ام...!
          تنهـــای تنهـــا...!
نــــه کسی حــــــالـــم را میپرسد...!
          نـــــه کسی هـــــــوایم را دارد...!
عیـــــب نــــدارد...
ســـالهـــاست بـــــه ایـــن زنــــدگــی عـــــادت کــــــرده ام...
آشـــــناهایم:غــــریــبه هایی هـــــســـتند...
          کــــه تنها اسمشان را میدانم...!
میخندم...!ساده میگیرم.. با هر سازی میرقصم..  نه اینکه شادم و از هفت دولت ازادم..  نه ...!مدتی طولانی شکستم؛زمین خوردم... زجر کشیدم و گریه کردم و حالا برای زنده ماندن خود را به کوچه علی چپ زده ام...
روحم بزرگ نیست..دردم عمیق است...